Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Σταφύλια στο φως

του Θάνου Κάππα, blogger

Το «Πλαγίως» (Sideways) είναι μια παλιότερη ταινία του Αλεξάντερ Πέιν. Όλα όσα χρειάζονται στη ζωή, δηλαδή οι φίλοι, οι ερωτικοί σύντροφοι, οι λέξεις και το κρασί, είναι εδώ. Η ταινία περιγράφει (με αφοπλιστική καθαρότητα) τα ζητούμενα λίγο πολύ όλων μας, δείχνοντας ταυτόχρονα πόσο σύνθετη υπόθεση είναι η κατάκτηση αυτής της βασικής απλότητας και ευτυχίας, στη ζωή. 

Η ταινία υποστηρίζει πως αν κοσκινίσεις τις επιθυμίες των ανθρώπων, αν φιλτράρεις τα πεπραγμένα τους, σου μένει στο τέλος μια φωτογραφία:
Τέσσερις άνθρωποι που υψώνουν τα ποτήρια τους κόντρα στο απογευματινό φως. Αυτός ο παράδεισος, φτιαγμένος από το χρώμα του κρασιού, την ερωτική επιθυμία και την αλληλεγγύη των φίλων, διαρκώς πλησιάζει και απομακρύνεται, ξεγλιστρά, διαλύεται σαν σκόνη.

plagios

Οι αμπελώνες της Καλιφόρνιας μοιάζουν πολύ με τους δικούς μας. Το τοπίο θυμίζει Μεσόγειο - τα σταφύλια λάμπουν κόντρα στον ήλιο, απορροφούν το φως και το επιστρέφουν διαρκώς, μέσω μιας επιφάνειας στιλπνής και διάφανης. Κανένα άλλο φρούτο δεν διαθέτει τη χάρη και τον αισθησιασμό του σταφυλιού, ρόγες που πάλλονται στα δάχτυλα γεμάτες ένταση και ζωή.

Επιστρέφω συχνά στο «Πλαγίως», ιδίως κάθε φορά που νιώθω εγκλωβισμένος σε μια μονοδιάστατη καθημερινότητα. Η βασική ιδέα της ταινίας αλλά κυρίως το υπόγεια ποιητικό της βλέμμα, έχει την ικανότητα να συντονίζει ξανά τις χαμένες εσωτερικές ρυθμίσεις, να σε επιστρέφει μαγικά στις πηγές. Στην κορυφαία σκηνή της ταινίας, σ’ αυτόν τον διάλογο των πρωταγωνιστών περί κρασιού και σταφυλιών, η οθόνη γεμίζει από την φυσική ζεστασιά και τον λυρισμό των λόγων της Μάγια - ένας έμμεσος ύμνος στην τέχνη του ζην μέσω του πάθους της για το κρασί, που αποτελεί συγχρόνως μια συγκαλυμμένη ερωτική απεύθυνση προς τον (ανέτοιμο) Μάιλς.
Όπως γίνεται συνήθως, ανεπάρκειες, φοβίες, αναστολές και θωρακίσεις φράζουν την είσοδό μας στον Κήπο με τα δώρα - το ίδιο θα συμβεί κι εδώ. Όμως η μουσική των λέξεων, η ομορφιά τους, η ουσία όσων λέει η Μάγια, θα διαπεράσουν τον επιφυλακτικό Μάιλς, ώστε στο τέλος να ξεπεράσει τη δειλία του, να εμπιστευτεί ξανά, να δοθεί στην περιπέτεια της σχέσης.

«Μ’ αρέσει να σκέφτομαι για τη ζωή του κρασιού, ότι είναι κάτι ζωντανό. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι τι γινόταν όταν μεγάλωναν τα σταφύλια. Πώς έλαμπε ο ήλιος, αν έβρεχε. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι τους ανθρώπους που φρόντισαν, μάζεψαν τα σταφύλια, αν είναι παλιό κρασί, πόσοι απ’ αυτούς έχουν πεθάνει. Μ’ αρέσει πώς συνεχίζει να εξελίσσεται ένα κρασί: αν άνοιγα ένα μπουκάλι σήμερα θα είχε διαφορετική γεύση από κάθε άλλη μέρα. Γιατί ένα μπουκάλι κρασί είναι όντως ζωντανό. Εξελίσσεται συνεχώς και γίνεται πολύπλοκο, μέχρι την κορύφωσή του - μετά αρχίζει η σταθερή, αναπόφευκτη φθορά του. And it tastes so fucking good!»

Η παραπάνω σκηνή εδώ.

©Lovecooking.gr