Lovecooking.gr

Αλλαγή σε desktop Εγγραφή Login

×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 67

Το φως στις δέκα το πρωί

  • Κατηγορία Blog

του Θάνου Κάππα, blogger

Η φωνή του σκεπάζει τις υπόλοιπες, σταφύλι από τον παραγωγό, όπα-ράγω-γός, συλλαβίζει κρατώντας το τελικό σίγμα, είναι βροντόφωνος και γιγαντόσωμος, με φανελάκι και μουστάκι: μοιάζει εξηνταπεντάρης αλλά μπορεί να του προσθέτω χρόνια λόγω του στυλ. Πλησιάζω στον πάγκο γιατί μου φαίνονται πράγματι ωραία τα σταφύλια, μου δίνει τη σακούλα, αρχίζω να διαλέγω. Δίπλα μου μια κυρία διαλέγει κι εκείνη, τα δίνει να της τα ζυγίσει, της προσθέτει μερικά ακόμα να γίνουν στρογγυλά. Δίνω και τα δικά μου, προσθέτει μερικά ακόμα να γίνουν στρογγυλά κι αυτά. Έχει έλεγχο όλου του πάγκου, με το ένα χέρι δίνει σακούλες και με το άλλο πιάνει τον βοηθό του από τον σβέρκο, τον τραβολογάει δίνοντάς του χαϊδευτικές (υποτίθεται) σφαλιάρες, κάνει (χαζά) καλαμπούρια με τα οποία γελάμε αμήχανα, έχουμε περιέλθει σε κατάσταση πλήρους υποταγής, δεν του αντιμιλάει κανείς μας, είναι κυρίαρχος, ο θεός των σταφυλιών, ο παραγωγόςςς. Κι ενώ συνεχίζει να δίνει αυτά τα δεσποτικά παραγγέλματα προς πάσα κατεύθυνση, χαμηλώνει ξαφνικά τη φωνή του απευθυνόμενος (τρυφερά) σε μια μικροκαμωμένη ηλικιωμένη γυναίκα που όλη αυτή την ώρα στέκεται δίπλα του αλλά την παρατηρώ τώρα για πρώτη φορά: «πήγαινε λίγο πιο ’κει βρε μαμά, μη στέκεσαι στη μέση».

Πηγή: http://www.thegreekcloud.com

Διαβάστε περισσότερα...

Σταφύλια στο φως

  • Κατηγορία Blog

του Θάνου Κάππα, blogger

Το «Πλαγίως» (Sideways) είναι μια παλιότερη ταινία του Αλεξάντερ Πέιν. Όλα όσα χρειάζονται στη ζωή, δηλαδή οι φίλοι, οι ερωτικοί σύντροφοι, οι λέξεις και το κρασί, είναι εδώ. Η ταινία περιγράφει (με αφοπλιστική καθαρότητα) τα ζητούμενα λίγο πολύ όλων μας, δείχνοντας ταυτόχρονα πόσο σύνθετη υπόθεση είναι η κατάκτηση αυτής της βασικής απλότητας και ευτυχίας, στη ζωή. 

Η ταινία υποστηρίζει πως αν κοσκινίσεις τις επιθυμίες των ανθρώπων, αν φιλτράρεις τα πεπραγμένα τους, σου μένει στο τέλος μια φωτογραφία:
Τέσσερις άνθρωποι που υψώνουν τα ποτήρια τους κόντρα στο απογευματινό φως. Αυτός ο παράδεισος, φτιαγμένος από το χρώμα του κρασιού, την ερωτική επιθυμία και την αλληλεγγύη των φίλων, διαρκώς πλησιάζει και απομακρύνεται, ξεγλιστρά, διαλύεται σαν σκόνη.

plagios

Οι αμπελώνες της Καλιφόρνιας μοιάζουν πολύ με τους δικούς μας. Το τοπίο θυμίζει Μεσόγειο - τα σταφύλια λάμπουν κόντρα στον ήλιο, απορροφούν το φως και το επιστρέφουν διαρκώς, μέσω μιας επιφάνειας στιλπνής και διάφανης. Κανένα άλλο φρούτο δεν διαθέτει τη χάρη και τον αισθησιασμό του σταφυλιού, ρόγες που πάλλονται στα δάχτυλα γεμάτες ένταση και ζωή.

Επιστρέφω συχνά στο «Πλαγίως», ιδίως κάθε φορά που νιώθω εγκλωβισμένος σε μια μονοδιάστατη καθημερινότητα. Η βασική ιδέα της ταινίας αλλά κυρίως το υπόγεια ποιητικό της βλέμμα, έχει την ικανότητα να συντονίζει ξανά τις χαμένες εσωτερικές ρυθμίσεις, να σε επιστρέφει μαγικά στις πηγές. Στην κορυφαία σκηνή της ταινίας, σ’ αυτόν τον διάλογο των πρωταγωνιστών περί κρασιού και σταφυλιών, η οθόνη γεμίζει από την φυσική ζεστασιά και τον λυρισμό των λόγων της Μάγια - ένας έμμεσος ύμνος στην τέχνη του ζην μέσω του πάθους της για το κρασί, που αποτελεί συγχρόνως μια συγκαλυμμένη ερωτική απεύθυνση προς τον (ανέτοιμο) Μάιλς.
Όπως γίνεται συνήθως, ανεπάρκειες, φοβίες, αναστολές και θωρακίσεις φράζουν την είσοδό μας στον Κήπο με τα δώρα - το ίδιο θα συμβεί κι εδώ. Όμως η μουσική των λέξεων, η ομορφιά τους, η ουσία όσων λέει η Μάγια, θα διαπεράσουν τον επιφυλακτικό Μάιλς, ώστε στο τέλος να ξεπεράσει τη δειλία του, να εμπιστευτεί ξανά, να δοθεί στην περιπέτεια της σχέσης.

«Μ’ αρέσει να σκέφτομαι για τη ζωή του κρασιού, ότι είναι κάτι ζωντανό. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι τι γινόταν όταν μεγάλωναν τα σταφύλια. Πώς έλαμπε ο ήλιος, αν έβρεχε. Μ’ αρέσει να σκέφτομαι τους ανθρώπους που φρόντισαν, μάζεψαν τα σταφύλια, αν είναι παλιό κρασί, πόσοι απ’ αυτούς έχουν πεθάνει. Μ’ αρέσει πώς συνεχίζει να εξελίσσεται ένα κρασί: αν άνοιγα ένα μπουκάλι σήμερα θα είχε διαφορετική γεύση από κάθε άλλη μέρα. Γιατί ένα μπουκάλι κρασί είναι όντως ζωντανό. Εξελίσσεται συνεχώς και γίνεται πολύπλοκο, μέχρι την κορύφωσή του - μετά αρχίζει η σταθερή, αναπόφευκτη φθορά του. And it tastes so fucking good!»

Η παραπάνω σκηνή εδώ.

Διαβάστε περισσότερα...
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS